एवढंच ना?

एवढंच ना?

[ आयुष्यावर बोलू काही च्या उत्तरार्धाची सुरुवात अनेकदा या कवितेने होते. ]

एवढंच ना? एकटे जगू.. एवढंच ना?

आमचं हसं, आमचं रडं, घेऊन समोर एकटेच बघू,
एवढंच ना?

रात्रीला कोण? दुपारला कोण? जन्माला अवघ्या या पुरलंय कोण?
श्वासाला श्वास, क्षणाला क्षण, दिवसाला दिवस जोडत जगू!
एवढंच ना?

अंगणाला कुंपण होतंच कधी, घराला अंगण होतच कधी,
घराचे भास , अंगणाचे भास, कुंपणाचे भासच भोगत जगू,
एवढंच ना?

आलात तर आलात, तुमचेच पाय, गेलात तर गेलात कुणाला काय?
स्वतःचं पाय, स्वतःचं वाट, स्वतःचं सोबत होऊन जगू
एवढंच ना?

मातीचं घर, मातीचं दार, मातीच घर, मातीच दार
मातीचं घर, मातीचं दार, मातीच्या देहाला मातीचे वार
मातीचं खरी, मातीचं बरी, मातीत माती मिसळत जगू
एवढंच ना?

यांचं असं का होतं ते कळत नाही

यांचं असं का होतं ते कळत नाही , किंवा यांना कळतं पण वळत नाही
निळं निळं वेल्हाळ पाखरू आभाळात उडणार,
रुपेरी वेलांटी घेत मासा पाण्यात बुडणार!
त्याचं कौतुक नसतंच मुळी कधी यांच्यासाठी
यांच्यासाठी एकच असते कपाळाला आठी!
कधी सुद्धा यांची पापणी ढळत नाही, यांचं असं का होतं कळत नाही ॥१॥

मोठ्याने हसा तुम्ही, यांना नैतिक त्रास होते!
वेलची खाल्ली तरी व्हिस्कीचा वास येतो!!
यांचा धोशा सुरू असतो -अमकं खाऊ नका त्याने डोकं जडसं होतं
तमकं पिऊ नका त्याने पडसं होतं
कधीसुद्द्धा यांची पापणी ढळत नाही, यांचं असं का होतं कळत नाही ॥२॥


सगळे कसे बागेत व्यायाम करत बसणार?
किंवा हातात गीता घेऊन चिंतन करत बसणार?
बागेतल्या कोपऱ्यात कुणी घट्ट बिलगून बसतच ना!
गालाला गाल लावून गुलगुल करत असतंच ना!
असं काही दिसलं की यांचं डोकं सणकलंच,
यांच्या अध्यात्माचं गळू अवघड जागी ठणकलंच!
नैतिक सामर्थ्याचं यांच्या वेगवान घोडं असतं,
पण यांना मुलं होतात हेच एक कोडं असतं!!
या कूट कोड्याचं उत्तर कधीच सुटत नाही, यांचं असं का होतं कळत नाही॥३॥

कसल्याही आनंदाला हे सतत भीत असतात,
एरंडेल प्यावं तसं आयुष्य पीत असतात.
एरंडेल प्यायल्यावर आणखी वेगळं काय होणार?
एकच जागा ठरलेली, आणखी कुठे जाणार?!
कारण आणि परिणाम यांचं नातं ढळत नाही,
यांचं असं का होतं कळत नाही, किंवा यांना कळत पण वळत नाही ॥४॥

निमित्त...!

बुडण्याचे निमित्त घेऊन सूर्य बुडाला...
सारे अस्तित्वमयूर संधिकाल माझ्या
दिशेने सरकत आले;
बुडण्याचे निमित्त साधून दरिपर्वतांतून
वाहणारे पाण्याचे प्रवाह कंठाशी
आलेत...सूर्य बुडाला...

बुडण्याचे निमित्त घेऊन सगळी शहरे अंधार्भारी
झालीत, चर्च बुडाले हॉस्पिटल बुडाले
जळत्या मेणाच्या नक्षीचा पांढरा झगा घालून
मी शोधून काढीन प्रत्येक दिव्याचा एक एक
लटका घुंगरू...

बुडण्याचे निमित्त घेऊन माझ्या अस्थींचे रुपांतर
होते आहे दयार्द वाळवन्तात
माझ्या निर्मोही कपाळाचे कुणीही घ्यावे चुंबन;
माझ्या लालातातील अध्य्नात अम्बरांची कुणीही
फिरवावी वर्णमाला

बुडण्याचे निमित्त घेऊन सूर्य बुडाला.
दिशांचे दुख: नाही; त्याला सख्यहि नाही
आपल्या भरजरी किरणांचे.
फक्त हातांनीच मुखोद्गत कारयन ठेवावी
संभोगाच्या प्रध्य्नावंत हिऱ्यांची झळाळी.

ग्रेस यांची अतिशय सुंदर कविता

ती गेली तेव्हा रिमझिम, पाऊस निनादत होता
मेघांत अडकली किरणे, हा सूर्य सोडवित होता

तशि सांजहि अमुच्या दारी, येऊन थबकली होती
शब्दांत अर्थ उगवावा, अर्थांतुन शब्द वगळता

ती आई होती म्हणुनी, घनव्याकुळ मीही रडलो
त्यावेळी वारा सावध, पाचोळा उडवित होता

अंगणात गमले मजला, संपले बालपण माझे
खिडकीवर धुरकट तेव्हा, कंदील एकटा होता

हे रक्त वाढतानाही, मज आता गहिंवर नाही
वस्त्रांत द्रौपदीच्याही, तो कृष्ण नागडा होता

सर ग्रेस यांच्या काही अप्रकाशित कविता

सर ग्रेस यांच्या काही अप्रकाशित कविता
ग्रेस आंणि दुर्बोधता यातील हा नातेसंबंध लक्षात घेतला तर सुबोध वाटणारी रचना कधीकाली त्यांच्या लेखनीतुन उतरली असेल यावर अनेकांचा विश्वासही बसणार नाही .अशीच ही एक कविता

विकायला आज
निघालो मी व्यथा
जुनी माझी कथा
कोण घेई ?


तुझ्या बाजाराचे
वेग़लेच भाव
कसे माझे घाव
खपतील ?


हाडांच्या रे भिंती
मातीच्या या घरा
दु:खाचा हा भार
कोण घेई ?

कोण घेई माझ्या
ओसाडाचा भोग
त्याच्या घरा आग
लागायची .

म्हणूनच माझी
दु:खावर माया
वेगलीच काया
हवी मला.